Туманны ранак, мокры твар за шыбай,
Як бы з прасоння, чую голас смутны:
"Ратуй, браток, схавай у сваёй сялібе,
Чужынцы даганяюць — люд акрутны!"
Мальба ў вачах, знямелая усмешка,
Здалёк звон зброі, чуцен голас злосны:
"В селе всех замочить! Зачистить местность!"
У сэрцы халадок і неяк млосна.
Але рашуча крочу за парог —
Туман над рэчкай, сонца ўзыходзіць,
А пад вакном сляды ад босых ног,
Цвіком прабітых ног…
Так Бог прыходзіць!