Зорны Коннік

Дарэмна свістамі нагаеў...
Янка Купала

Сонечны вецер, то ціхі, то бурны,
Брыз задуменны, буян-ураган,
Чую цябе я скрозь неба пахмурнае,
У небе начным, скрозь слату і туман!
Зоркам спяваеш аб шчасці у Сусвеце,
У сэрцы ліецца таемны твой спеў.
Ззяннем паўночным неба разквеціў,

"І ваш саюз з смерцю разбурыцца,
І ваша дамова з прадоннем не вытрымае."
Ісая. р28, вершы 15-21

Брагін - Хвойнікі - Нароўля

Разаслала нам восень
Залатыя лісты,
Сядзем, Бога папросім
Мараў чыстых, святых!
У задуменні чароўным
Зноў рука на руцэ,
Хмарка ў месячнай поўні
Ў ноч плыве па рацэ.
Сэрцы рытмам шчымлівым
Скарачаюць наш час,
Ах, якія шчаслівыя

Шляхамі Матухны-Еўропы,
Якой забыцца не змаглі
Беларусы па праўду топаюць,
Па прыклад для сваёй зямлі.
Пакінулі кірмаш дамовы,
Дзе, склікаўшы як бы славян, 
Іх родную зямлёй і мовай
Гандлюе стомлены iван.
А  дома - год мо 200? Болей!

"Morituri te solutante!"

Im kristallklaren Himmel
feiert die Mittelnacht den Ball.
Man befreit die Gedanken
in der schmerzhaften Seele,
die wie Funken nach Freiheit streben
und im Licht verloren gehen.

Im Endlosen Weltraum
umfasst der Sternenwind

Ich sehe auf das Feuer
Die Kohlen sind  unter weißer Asche.
Meine Heimat ist mit blutigem Unglück
in Not gekommen.
Die unadligen Soldaten der Wahrheit
wurden mit dem russischen Schwert gestochen.

Über dem Land, wo Sterne erloschen sind,

Der Himmel ist so stürmisch,
Der Donner hört nicht auf.
Ich habe keine Rettung
In meinem geliebten Land

Im Land ziehen traurig wolken
Mein Herz das ist so schwer,
Die Wahrheit ist verdunkelt...
Es scheint nur Bethlehems Stern