"I угледзеў я неба расчыненае:
I вось конь белы, i Коннiк на iм
называны Верным i Праўдзiвым,
што па праўдзе судзiць i ваюе..."
Апостал Ян (Апакалiпсiс)

Лявон Цiмохiн - асоба надзвычай складаная. У ягоным радаслоўным дрэве - галiнкi Дунiна-Марцынкевiча, сапраўднага капiтана Цiмохiна пра якога пiсаў Леў Талсты ў рамане "Вайна i Мiр", дзядоў, бабуль i прадзедаў крывiчоў-лiцвiнаў з Беларусi, Польшчы, Расii i ЗША.

Чалавек, як Боскае стварэнне падуладны часу, ды не падуладны Вечнасцi.

Дух вечны. Духоўнае праз творчасць, мастацтва,не зьнiкае, не расцярушваецца ў прадоньне i бездань.

I калi мы гаворым, што талент ад Бога, то цi можам мы сумнявацца, што дадзенае Iм некуды знiкне.

Пачынаючы з юнацкiх гадоў i да канца свайго кароткага жыцця, Алег захапляўся фотамастацтвам. Ен меў тонкi густ, бачыў прыгажосць нашай зямлi, лесу, вазёр, рэкаў. Маленькая частка гэтых фотаздымкаў прадстаўлена ў гэтым паэтычным альбоме. Тут злiлiся пачуццi братоў Лявона i Алега.

Усцяж ля сцежкі палявой
Шэрым аксамітам хвалі
Сонца, воблакі, спакой,
Жаўруковы спеў у далях.
Вецер гойдае абшар,
Ціха шэпчуцца калоссі,
Чабаровы водар-жар
На ўзлеску... Прыйдзе восень,
Павуціннем паляціць
Над іржышчавым прасторам