У крыштальна-ясным небе
Поўнач зорны баль спраўляе.
Акрыляе, вызваляе
Думак рой з душы збалелай,
Што як іскры мкнуць да зорак
І ў святле зіготкім тонуць.
У бясконцасці галактык
Зорны вецер туманамі
Ахінае таямніцы 
Дна крыніцы патаемнай,

А сёння ноччу зорны далягляд
І купал неба светлы ўвыш імкнецца,
Мо храм наш зорны — гэта райскі сад
З якога Боскае святло ліецца?

Камбікормавы млын у старажытным касцёле
Меле зерне на пыл, трэ ўшчэнт каласы.
Будзе корм для свіней, альбо іншай жывёле,
Толькі шорах па скуры і сэрца крычыць:
"Хто?! Няўжо чалавек! Без душэўнай патолі,
Зрабаваў гэты храм незямное красы!

Ціхая поўнач над соннай ракою,
Зорныя цені месяц гайдае,
У далях нябесных Боскі спакой,
Дзяўчына для Сына песню спявае.

Габрэйская песня, над рэчкай туман,
Мелёдыя ў прадчуванні самоты,
Крыніца любові, надзей акіян

Няпэўны вечар з смутным даляглядам
Праз зманную бухматасць туманоў,
Праз анямелы сад, пабіты бурай з градам,
Па сцежцы коўзкай ледзь брыду дамоў.
Дзесь, справа, весела ў звоны звоняць,
Здалёку, злева, сплакаўся арган,
Праз шэраю, туманную бясконцасць

А сёння ноччу дождж і навальніца,
А сёння ноччу паднябесны гром.
Мой любы Бог, дазволь жывой вады напіцца,
Дазволь схіліцца прад тваім святлом.
Дазволь, Айцец, хоць я і недастойны
Тваёй любові, сына не адрынь,
Грымяць грымоты, палыхаюць войны

Габрэйскія вочы… Скрозь слёзны туман -
Зымшэлыя сцены муроў Вавілона.
Скрозь смутак вякоў і праклён, і падман -
Габрэйскія твары рабоў і палонных.
Габрэйскія вочы… Скрып ціхі ярма,
Над Нілам, як подых, усхліп немаўляці, 

Туманны ранак, мокры твар за шыбай,
Як бы з прасоння, чую голас смутны:
"Ратуй, браток, схавай у сваёй сялібе,
Чужынцы даганяюць — люд акрутны!"
Мальба ў вачах, знямелая усмешка, 
Здалёк звон зброі, чуцен голас злосны:

Забыты спеў гучыць у душы абрыўкам ноты,
Паспеў пасеў, ды колас пачарнеў...
Хто мы? Літоўцы кажуць — готы,
Не, — баалты, цягне жмудзін нараспеў.
Не, вы з германцаў сёй-той з немцаў маніць,
А рэха глуха ў сэрцы — "Drang nach Ost!"

На Беларусi бог жыве.
У. Караткевiч