О, Люты, Люты! Снежныя завеі,
Акрайчык сонейка з-пад цёмных хмар,
І толькі памяць подыхам надзеі
Абудзіць повязь успамін і мар.
Абапал рэчкі — дрэвы, бы аблокі,
У белым вэлюме бярозак гонкіх гай,
Ціш! Толькі ля чаромхавай затокі,

Наўсцяж дарогі стынуць пералескі,
Усцяж дарогі снег мяце пазёмка.
Мае трывогі, можа быць, шчэ з хрэсьбін,
Як ахрысцілі ў царкве за вёскай.
Далі імя, ды не згадалі — шчасьця,
Ды не пазбавілі сірочай долі.
Мяне ў санях конь невядомай масьці

Шэрань, снег, дарога ў лесе,
Спіць снежных сосен карагод,
Не чутна ў лесе зімнім песень
Марозны снег, слізгучы лёд.

Дарога ў панцыры лядовым,
Спяць верасы, спіць сон-трава.
Я вас вітаю з Годам Новым.
Я лецейка жадаю вам!

Вёскі Вецяра-Крывічаны Капачы 2000 год

Мой сум, як дождж, вясноваю парою
Звініць аб шкло душы
Празрыстай, чыстаю слязою.
А слёзы з воч не йдуць.
Збіраюцца павольна
І ручайкамі ў душу цякуць.
Растане — стане возерам, душа,
У якім відаць каменьчыкі на дне,
Нямыя, немачка маўчаць...

Намалюй мне, восень,
На ўскрайку лесу
Ў срабрыстых росах
Страчаную песьню.
І з туманаў белых
Жураўлінай нотай,
Заставайся ў сэрцы
Песняю пяшчоты.

"Каго любiш?" - "Люблю Беларусь!"
(пароль касiнёраў)

Лячу на хуткай электрычцы.
Супынак. " Вязынка Купалы ".
Не для Купалы час імчыцца:
Час тайнай сілаю сваёй
Не знішчыць дум яго зарніцы,
Пакуль у калысцы мы зямной.
Імчыць цягнік, Сусвет імчыцца
Ў вякі, і ў зорнай вышыні
Напэўна трэба супыніцца

Ляцяць у даль гады, вякі,
Нябачна і незразумела.
Мо лёс у нас, браткі, такі:
Баліць душа, як і балела.
Аб тых, хто ў зямлі ляжыць
І хто жывы душой канае.
Канае, а душа баліць,
Ліецца кроў з душы жывая.
І точаць душы чарвякі —

Шарэе, і месяц
самотна ўсходзіць, 
Надзея не цешыць,
і роспач не шкодзіць,
І гора — за мора
ў вырай зляцела,
А сёння субота,
учора нядзеля.
А заўтра было
тое, што не бывала.
У горы сплыло
тое, што не прапала