Зорны Коннік

Адзінокія сосны
За вакном на двары,
На бярозе бялёсай
Спяць-дрыжаць снегіры.
Сівер голле калыша,
Як далёка шчэ дзень!
Пад кустом, у зацішку
Мроіць лецейкам пень.
Цёмна-сіняя шэрань,
Цёмна-шэррая сінь...
Па над краем замерлым

Матуля ў райкоме чакае прыёму
Аж з самага ранку, з дарогі, здалёк.
За вокнамі вецер гамоніць, гамоніць,
Дождж слёзы па шыбах размазаў. Сынок!
Сынок не вярнуўся з вайсковае службы.
Прыслалі паперку: "Без вестак прапаў".
За вокнамі дождж, за вокнамі лужына,

Пад тым дубам крыніца стаяла... 
Палессе! Мудрае Палессе,
Стаю над Прыпяццю і плынь ракі
Ў душы маёй ўзбуджае песні 
Што пелі з Сечы казакі:

"Ой, рана на Івана…"
Начавалі ў чыстым полі,
На зямлі шукалі волю,
За яе на панскім полі,

У небе зорным сінь
На воблаках далёкіх, 
І жураўліны клін
Плыве ў даль высока.
Я выйшаў у шлях,
І сум мне жоравам курлыча
Рой невясёлых дум,
Блішчыць металам Прыпяць... 
А журавы галосяць у палёце,
Ляцяць у ноч, трывожна свішчуць крылы,

Ацалела сасна на пагорку,
Паламаў усіх сябровак буран.
Спадкаеміца светлага бору
Сіратой засталася яна.
Пахілілася ў горы да долу
Пад вятрамі сагнула свой стан.
Лыка воўчае бор той ачоліла,
Кустаўё, бадзякі, дурнап'ян

Сенажаць мая над рэчкай,
Водар мяты, палыну —
Ну калі ж вады глыну
З рэчкі роднай хуткацечнай!
Ведаю, прайшлі часы,
Калі я прыветным ранкам,
Потны, змрэлы ад касы
Мыўся ў ёй травы вязанкай.
І прысеўшы на касе,
На жвіру ля срумяніцы

Як хутка блізкае далее
У сузор'ях стратаў і надзей,
А з дальніх даляглядаў днее
І цёплым ветрам у сэрца вее
Ад мудрасці тваіх вачэй...
...Імчаць гады-кругавароты,
Зямлі нястрымна круцяць вось,
Усё тыя клопаты-турботы,
Усё работа, i работа,

А ў вочах блакіт,
Сівізна ў валасах.
Ужо барозны на твары
Ўзаралі раллю.
Я гляджу на партрэт:
Гэты родны прывід
Мне так ціха сказаў,
Што жыццё я люблю.

А сёння поўня — выкаціўся месяц
З-за лесу на лугі, на сенажаць.
Табе адзінай светлы месяц свеціць
І я табе хачу падараваць: 
Сваё каханне, як прысягу-песню
Над чыстаю крынічнаю пяшчотай,
Табе адзінай светла свеціць месяц,

Глыбокая лясная азярына
Глядзіцца бы ў люстэрка вербалоз.
Нясмелая вясковая дзяўчына
Зышла ў ваду, бы німфа з-пад нябёс.
На летнім золку так павольна днее,
Шчэ прыцемкі над цёмнаю вадой — 
Плыве ў хвалях белая лілея,
Так вабячы чароўнаю красой.