Над рачулкай ціхай
Над рачулкай ціхай
Неба і спакой,
Берагі-адлогі
Клёны лісцем сцелюць...
Памятаеш, летась
Тут былі з табой?
Тую таямніцу
Замяла мяцеліца.
Зноў пазвала восень,
Зноў: Каб адляцець
У невядомы вырай,
Дзе няма сустрэчы...
Над рачулкай ціхай
Неба і спакой,
Берагі-адлогі
Клёны лісцем сцелюць...
Памятаеш, летась
Тут былі з табой?
Тую таямніцу
Замяла мяцеліца.
Зноў пазвала восень,
Зноў: Каб адляцець
У невядомы вырай,
Дзе няма сустрэчы...
Яшчэ не вечар, ціхі вецер,
Над вогнішчам дымок дрымотны.
Я змок пад дожджыкам — дарэчы
Цяпло кастра і адзіноты...
І лесу сумнае пяшчоты.
Падае ціха святло
На плечы твае,
На рукі твае,
І мне не дае
Да гэтых няпэўных святынь
Дакрануцца.
Мне хочацца зморана спаць
І прачнуцца...
У заўтра вярнуцца.
Туманны вечар
Імгла ў вакне,
Як недарэчы
Сумна мне.
На сцюжы лужыны
Дрыжаць,
Зусім прастуджана
Крычаць
Гракі пралётныя
Каля ракі:
Паспелі ўсё-такі
На саракі!
У шэрым мроіве
Агні дрыжаць,
Занепакоена
Над Беларуссю дождж і хмары.
У позні дождж — нязвыклы сум.
Я сэрца слухаю ўдары,
Пад ціхі спеў таемных дум.
Спатканні, страты і надзеі
Ў вечны адплываюць шлях,
Як хмары, што на ветры спеюць
I ападаюць на вачах.
Слязою чыстай, светлай кропляй
Адзінокія сосны
За вакном на двары,
На бярозе бялёсай
Спяць-дрыжаць снегіры.
Сівер голле калыша,
Як далёка шчэ дзень!
Пад кустом, у зацішку
Мроіць лецейкам пень.
Цёмна-сіняя шэрань,
Цёмна-шэррая сінь...
Па над краем замерлым
Матуля ў райкоме чакае прыёму
Аж з самага ранку, з дарогі, здалёк.
За вокнамі вецер гамоніць, гамоніць,
Дождж слёзы па шыбах размазаў. Сынок!
Сынок не вярнуўся з вайсковае службы.
Прыслалі паперку: "Без вестак прапаў".
За вокнамі дождж, за вокнамі лужына,
Пад тым дубам крыніца стаяла...
Палессе! Мудрае Палессе,
Стаю над Прыпяццю і плынь ракі
Ў душы маёй ўзбуджае песні
Што пелі з Сечы казакі:
"Ой, рана на Івана…"
Начавалі ў чыстым полі,
На зямлі шукалі волю,
За яе на панскім полі,
У небе зорным сінь
На воблаках далёкіх,
І жураўліны клін
Плыве ў даль высока.
Я выйшаў у шлях,
І сум мне жоравам курлыча
Рой невясёлых дум,
Блішчыць металам Прыпяць...
А журавы галосяць у палёце,
Ляцяць у ноч, трывожна свішчуць крылы,
Ацалела сасна на пагорку,
Паламаў усіх сябровак буран.
Спадкаеміца светлага бору
Сіратой засталася яна.
Пахілілася ў горы да долу
Пад вятрамі сагнула свой стан.
Лыка воўчае бор той ачоліла,
Кустаўё, бадзякі, дурнап'ян