Шляхамі Матухны-Еўропы,
Якой забыцца не змаглі
Беларусы па праўду топаюць,
Па прыклад для сваёй зямлі.
Пакінулі кірмаш дамовы,
Дзе, склікаўшы як бы славян, 
Іх родную зямлёй і мовай
Гандлюе стомлены iван.
А  дома - год мо 200? Болей!

"Morituri te solutante!"

Im kristallklaren Himmel
feiert die Mittelnacht den Ball.
Man befreit die Gedanken
in der schmerzhaften Seele,
die wie Funken nach Freiheit streben
und im Licht verloren gehen.

Im Endlosen Weltraum
umfasst der Sternenwind

Ich sehe auf das Feuer
Die Kohlen sind  unter weißer Asche.
Meine Heimat ist mit blutigem Unglück
in Not gekommen.
Die unadligen Soldaten der Wahrheit
wurden mit dem russischen Schwert gestochen.

Über dem Land, wo Sterne erloschen sind,

Der Himmel ist so stürmisch,
Der Donner hört nicht auf.
Ich habe keine Rettung
In meinem geliebten Land

Im Land ziehen traurig wolken
Mein Herz das ist so schwer,
Die Wahrheit ist verdunkelt...
Es scheint nur Bethlehems Stern

O, Kraju myj święty. Ojczysty kraj!
O, Litwo, czarowna Krulewna kopciuszek
Zalesie, gdzie w smutku aleje i gaj
Tu kamień i napis "Cieniom Kościuszki".
Polonez im śpiewa rzeczułka i w dal
Cichutko tak płacze "Któż kamień ten zruszy?"

На папялішчах марных дум
Вуглі астылыя юначых мараў.
Ну што ж, не выйшла, Краю мой, даруй:
Я не агледзеўся, прыйшла заўчасна старасць.

І ад бяды, аблудлівых пакут,
Знямеўшы, без надзеі на спагаду,
Ў шчырых вершах, мой пакутны кут

Мой сэнс жыцця не змераеш адчаем,
Ні радасцю, ні смуткам, ні дарогай.
Вось, можа, толькі лёсам майго Краю
І за яго балючаю трывогай:
Памераеш і вынікам бясконцым
Пакутніцкай тугі ўсцешыш сэрца,
Што плача-б'ецца аб Святой старонцы

У лузе за рэчкай
Туманы паснулі, 
А зоркі, як свечкі,
Над домам дзядулі,
У вэлюмах вішняў
Спіць стомлены вецер
Нязвыклая ціша 
Ў хаціне, у Сусвеце. 
 

Зямелька мая! Беларусская, мілая, 
Зямелька мая, край азёр і лясоў.
Каб шчасце шукаў, то да самай магілы
Яго б без цябе б я ніяк не знайшоў.

Зямелька мая! Пералескі, узгоркі,
Зямелька мая! Сярод лесу палі 
І пах палыну асалодаю горкаю,